blog

“Juf, ikke ja….. ikke….ja… euh”
Hij loopt rood aan, in zijn verwoede pogingen zijn vraag aan ons te stellen.
We hebben met hem te doen, maar kunnen hem niet helpen.
Uiteindelijk staakt hij zijn talige poging en wijst hulpeloos naar zijn strap, de nekband die te laag hangt. Daar kunnen we hem natuurlijk wel mee helpen en snel hijsen we de strap op de juiste hoogte.
Enthousiast en gemotiveerd is Nick, onze nieuwe leerling op het Rotsoord in Utrecht, school voor kinderen met taalontwikkelingsstoornissen.
Hij heeft er zin in, glimt van trots met zijn saxofoon. Na een poging krijgt hij al geluid uit zijn sax en stoot zijn medeleerlingen aan om te laten horen wat hij al kan. In een keer goed, hij laat met luid getoeter van zich horen.
Na het eerste lied steekt hij zijn vinger op. Zijn mimiek laat zien dat hij ontzettend graag een talige bijdrage wil leveren, hij heeft wat te vertellen deze jongen.
” Juf, ikke ja…. liedje… ja… euh”
We doen verschrikkelijk ons best, hij en wij, om uit te zoeken wat hij precies wil vertellen. We komen er wel uit, het kost tijd, maar we vinden zijn mening belangrijk. Het lukt nog net te ontdekken wat hij bedoeld voor de frustratie bij hem toeslaat. Hij wil zo graag vertellen dat hij de muziek zo mooi vindt. Nou, dat vinden wij ook!
Zo gaan we de lessen door, het is een doorzetter onze Nick, hij blijft gewoon stug zijn verhaal doen en wij blijven stug luisteren en ontdekken welk mooi verhaal hij wil vertellen. We proberen aan te vullen, halen er een plaatje bij, een gebaar of we spelen desnoods toneel. Alles om in gesprek te blijven.
En dan….
Dan komt het moment dat we gaan dirigeren. Met behulp van een stokje mogen de leerlingen om de beurt het saxofoon orkest aansturen. We geven eerst een voorbeeld. Nick zit direct op het puntje van zijn stoel. Hij mag als eerste.
Hij heft zijn stokje op, zwaait heen en weer en zijn mede saxofonisten reageren direct met luid getoeter. Nicks gezicht licht op, hier gebeurt iets magisch, dat voelt hij en dat voelen wij. Er breekt een lach door op zijn gezicht, hij straalt.
Zonder taal, maar met een stokje kan hij zijn verhaal vertellen. Hij laat ze de sterren van de hemel spelen, snel, langzaam, hard, zacht en nog veel meer.
Dan slaat hij af en het orkest verstild.
Nick gaat tevreden terug naar zijn eigen stoel. Ontspannen zit hij erbij, opgeladen,gegroeid.
Hij is een ervaring rijker…… Wij ook.